بهلول یکی از عقلای سده دوم

خلاصه مطالب: بهلول یکی از عقلای مجانین سده دوم هجری بود که در شهر کوفه زندگی می‌کرد. او به دلیل حکایت‌ها و معنویت‌هایی که ارائه می‌داد، به نام بهلول دانا شناخته می‌شد. هارون‌الرشید و خلفای دیگر از او موعظه می‌خواستند و او هم به دیوانگی می‌افتاد. بهلول، شخصیتی مرموز و فلسفی بود که از جنون به عنوان یک راه برای نجات خود استفاده می‌کرد. او از شاگردان امام کاظم بود و اغلب به شیعیان معروف بود. مقبره بهلول در بغداد واقع شده و سنگ قبری او با لقب “سلطان مجذوب” در تاریخ ۵۰۱ قمری نوشته شده است. واژه بهلول در عربی به معنای “شاد و شنگول” است و او همیشه با اندیشه‌ها و مواعظ خود، مردم را سرگرم و الهام بخش می‌کرد.

به گزارش مجله نو: نام او وهیب بن عمرو بود’بُهلول (‘بهلول دانا، بهلول مجنون کوفی یا ابو وهیب بن عمرو صیرفی کوفی، ) یکی از عقلای مجانین سدهٔ دوم هجری و معاصر هارون‌الرشیدبود. وی در کوفه نشو و نما یافت و مردم محل او را با نام فارسی بهلول دانامی‌نامیدند. هارون و خلفای دیگر از اوموعظه می‌طلبیدند. او در همان شهر ادب می‌آموخت و سپس خود را به دیوانگی زد. او در سال ۱۹۰۰ قمری درگذشت. اخبار و نوادر و اشعار زیادی به وی منتسب است.

وی شیعه و احتمالاً در سال ۱۸۸ق/ ۸۰۴م بود که هارون‌الرشید را ملاقات کرد.بهلول را از شاگردان امام کاظم دانسته‌اند. زمانی که از سوی هارون‌الرشید در معرض خطر قرار گرفت خود را به جنون زد ولی در مواقع لزوم به مردم پند واندرز می‌داد.

بهلول به معنی «مرد خندان» یا «کسی که خوبی‌های زیادی دارد» می باشد. علمای شیعه بطور معمول از جمله نورالله شوشتری و صاحب روضات الجنات بهلول را از عرفا، زهاد، حکما، فقها و شعرای شیعه می دانند

مقبره بهلول در بغداد قرار دارد و سنگ قبری به تاریخ ۵۰۱ قمری لقب او را «سلطان مجذوب» نوشته‌است. واژهٔ بهلول در عربی به معنای «شاد و شنگول» است.

بهلول، یکی از عقلای مجانین سده دوم هجری و معاصر هارون‌الرشید بود. او در کوفه معروف شد و به دیوانگی افتاد. بهلول مرد خندانی بود که در مواقع لزوم به مردم پند و اندرز می‌داد. مقبره او در بغداد واقع شده و بهلول به معنای شاد و شنگول است.