ساختارهای نانوی باستانی خارج از قید زمان و مکان
خلاصه مطالب: ساختارهای نانوی باستانی که خارج از زمان و مکان هستند، اثری از تمدنی قدیمی است که قادر به توسعه فن‌آوری نانو بوده است. این ساختارها شامل اشیاء مصنوعی حلقه مانند با موادی ناشناخته است که در سال ۱۹۹۱ کشف شده‌اند. این اجزاء دارای منشأ فن‌آوری هستند و برخی معتقدند که نشان دهنده توانایی انسان‌ها در تولید فن‌آوری پیشرفته در گذشته بوده است. این مصنوعات در چهار مرکز مختلف مورد مطالعه قرار گرفته‌اند و تحقیقات بیشتر در مورد آنها در سال ۱۹۹۹ متوقف شده است.
به گزارش مجله نو: پیدا شدن ساختارهای نانوی باستانی خارج از قید زمان و مکان
جهان پر از اسراری است که دانش کنونی ما را به چالش می‌کشد. اپک تایمز در بخش ماوراء دانش، داستانهایی از پدیده‌های خارق‌العاده را گرد آورده است تا به تصورات ما بال و پر بدهد و راه را برای چیزهای ممکنی که قبلاً انکار می‌شدند باز کند. آیا آنها واقعیت دارند؟ تصمیم با خود شماست.
“اوپارت” (مصنوعات بی‌مکان)، عنوانی است که به دهها شیء ماقبل تاریخ اطلاق می‌شود که در نقاط مختلفی در سراسر جهان یافت شده‌اند؛ که به نظر سطحی از فن‌آوری را نشان می‌دهند که با زمان ساخته شدن آنها همخوانی ندارد. اوپارتها دانشمندان سنت‌گرا و معمول را ناامید کرده و موجب دلخوشی محققین ماجراجویی می‌شود که فکر بازی با نظریه‌ها و بحث‌های جدید دارند.
در سال ۱۹۹۱ یافت شدن اشیاء مصنوعی حلقه مانند بسیار ریز در سواحل رودخانه‌های کوزیم، نارادا و بالبانیا در روسیه موجب آغاز بحثی شد که تاکنون ادامه داشته است. این ساختارهای مرموز و بسیار ریز نشان می‌دهند که در ۳۰۰۰۰۰ سال پیش تمدنی وجود داشته که قادر به توسعه‌ی فن‌آوری نانو بوده است.
در آغاز این حلقه‌های تولید شده در جریان تحقیقات زمین‌شناختی به منظور استخراج طلا در کوههای اورال یافت شدند. این قطعات شامل اشیاء حلقه‌ای، مارپیچ و استوانه‌ای شکل و سایر اجزاء ناشناخته می‌شود. بر طبق گفته‌ی یک تحلیل‌گر از آکادمی علوم روسیه در سیکتیوکار، بزرگترین قطعات از مس ساخته شده است، در حالی‌که کوچکترین‌ها از تنگستن و مولیبدن هستند.
در حالی‌که بزرگترین این اشیاء اندازه‌ی ۴.۵ سانتی‌متری دارد، کوچکترین آنها دارای اندازه‌ای در حدود یک ده‌هزارم سانتی‌متر می‌باشد؛ و بیشتر آنها نسبت طلایی را نشان می‌دهند. شکل آنها نشان می‌دهد که آنان قطعات فلزی تولید شده هستند و به طور طبیعی به وجود نیامده‌اند. در واقع در آنان شباهت نزدیکی به قطعات مینیاتور فن‌آوری نانوی معاصر یافت شده است.
اگرچه برخی ادعا کرده‌اند که این ساختارهای ریز تنها بقایای راکت‌‌های آزمایشی هستند که از ایستگاه فضایی “پولتسک” مجاور پرتاب شده‌اند، گزارشی از مؤسسه‌ی مسکو مشخص می‌کند که آنان بسیار قدیمی‌تر از آن هستند که از ساخت مدرن ناشی شده باشند.
در سال ۱۹۹۶ دکتر “ای دبلیو ماتوجوا” از بخش تحقیقات علمی مرکزی زمین‌شناسی و استخراج فلزات گرانبها در مسکو نوشت که علیرغم هزاران سال قدیمی بودن، این اجزاء دارای منشأ فن‌آوری هستند. این قطعات در عمق بین ۳ تا ۱۲ متری در استراتوس زمین شناختی بین ۲۰۰۰۰ تا ۳۸۰۰۰۰ سال قبل یافت شده‌اند. چگونه انسان‌ها قادر بودند که این قطعات ریز را در گذشته‌ای دور تولید کنند؛ و این اجزاء به چه منظوری مورد استفاده قرار گرفته بودند؟
برخی معتقدند که این سیم‌پیچ‌ها نشان می‌دهد که نژاد بشر از فن‌آوری پیشرفته‌ای در عصر پلیستوسن برخوردار بوده است؛ در حالی که برخی دیگر ادعا میکنند که این یافته‌ها حاصل کار موجودات فضایی هستند.
این مصنوعات در چهار مرکز مختلف هلسینکی، سنت پترسبورگ و مسکو مورد مطالعه قرار گرفته‌اند. با این وجود به نظر می‌رسد که تحقیقات بیشتر در مورد این ساختارهای ریز با مرگ دکتر “یوهانس فیبرگ”، که محقق اصلی این موارد بود، در سال ۱۹۹۹ متوقف شد.
نوشته های مشابه
