انتقاد از رویه سلبریتی‌گرایی در سینما
ابوالفضل جلیلی در مصاحبه‌اش به موضوع سلبریتی‌ها و استفاده از بازیگران معروف در سینما پرداخت. او معتقد است که به جای تمرکز بر افراد مشهور، باید به صداقت و انسانی بودن بازیگران توجه شود. او اذعان کرد که از استفاده از بازیگران حرفهای و سلبریتی‌ها گریزان است و به جای آن، به دنبال افرادی است که توانایی و صداقت در چشم‌هایشان دیده شود. این دیدگاه او نشان‌دهنده تأکید بر هنر ناب و دوری از گمانه‌زنی‌های تبلیغاتی است.
فیلمسازی برای خودسازی
جلیلی در ادامه توضیح داد که فیلمسازی برای او یک راه برای خودشناسی است. او توضیح داد که از ساخت فیلم‌ها هدفی جز نشان دادن توانایی‌های خود به خود ندارد و تنها می‌خواهد توانمندی‌هایش را به خود و نه دیگران نشان دهد. این رویکرد شخصی به سینما، در عین اینکه از نگاه دیگران فارغ است، به خودسازی و شناخت عمیق از ظرفیت‌های فردی کمک می‌کند.
انتخاب بازیگران بر اساس صداقت
از نظر جلیلی، سینما بیشتر از هر چیزی به چشم‌ها و صداقت در نگاه بازیگران وابسته است. او اعتقاد دارد که اگر چشم بازیگر به دوربین صادقانه نگاه کند، این ویژگی کافی است و نیازی به تست‌ها و اتودهای پیچیده نیست. جلیلی در انتخاب بازیگران خود، بیشتر به دنبال ویژگی‌هایی مانند انسانیت، معرفت و صداقت است، تا معیارهای معمول دنیای سینما.
آرزوهای سینمایی و مسیر بی‌پایان فیلمسازی
جلیلی به آرزویی که از ابتدای کار خود در فیلمسازی داشت اشاره کرد و گفت که آرزویش این بود که خودش را بسازد. او اذعان کرد که هنوز به این آرزو نرسیده است و مسیر فیلمسازی برای او همچنان ادامه دارد. این فیلمساز پیشکسوت معتقد است که مسیر فیلمسازی انتهایی ندارد و همواره در حال یادگیری و پیشرفت است.
فیلمسازی و آینده‌نگری در دنیای سینما
جلیلی در پاسخ به سوالی درباره آینده فیلمسازی خود، اشاره کرد که همیشه با یک دید بلندمدت به فیلمسازی نگاه کرده است. او از همان ابتدا آرزو داشت که یا در ۴۲ سالگی بمیرد یا در ۸۲ سالگی همچنان در حال فعالیت باشد. این جمله به خوبی نشان‌دهنده تعلق خاطر جلیلی به دنیای سینما و همیشگی بودن این مسیر در زندگی او است.
نصیحت به فیلمسازان جوان
جلیلی در پایان به فیلمسازان جوان توصیه کرد که اگر به دنبال مطرح شدن هستند، به سراغ فیلمسازی نروند. او توضیح داد که فیلمسازی واقعی با مشکلات و فقر همراه است و به هیچ عنوان راهی برای شهرت یا پول نیست. به نظر جلیلی، اگر هدف جوانان از فیلمسازی صرفاً پول و شهرت است، باید به سراغ فیلم‌های تجاری بروند. این نصیحت به نوعی نشان‌دهنده سختی‌های مسیر سینما و لزوم داشتن انگیزه‌های حقیقی است.
دیدگاه جلیلی در مورد سینما و هنر
ابوالفضل جلیلی معتقد است که سینما یک وسیله برای انتقال احساسات و اندیشه‌ها است، نه یک صنعت برای تولید محصولاتی تجاری. او به جای تلاش برای جذب مخاطب از طریق کلیشه‌ها و راه‌های امتحان‌شده، به دنبال فیلم‌هایی است که اصالت داشته باشند و بتوانند پیام‌های عمیق‌تری را منتقل کنند. جلیلی بر این باور است که سینما باید از درون هنرمند بیاید و نه از روی نیاز به جلب توجه یا فریب دادن مخاطب. این دیدگاه او نشان‌دهنده تعهد به اصول هنری و تلاش برای ساخت فیلم‌های اصیل است.
برخورد با مشکلات در سینمای ایران
جلیلی به مشکلات عدیده‌ای که فیلمسازان ایرانی در مسیر خود با آن مواجه هستند اشاره کرد. او اعتراف کرد که فیلمسازان ایرانی، به خصوص فیلمسازانی که دنبال حقیقت و واقعیت‌های عمیق اجتماعی هستند، با محدودیت‌های زیادی روبرو هستند. این محدودیت‌ها به دلایل مختلفی مانند سانسور، مشکلات مالی و بی‌توجهی رسانه‌ها به آثار هنری است. جلیلی این چالش‌ها را بخشی از مسیر فیلمسازی می‌داند و آن را فرصتی برای اثبات ارزش‌های هنری و انسانی آثار سینمایی می‌بیند.
اهمیت نگاه انسانی در فیلمسازی
یکی از نکات برجسته در سخنان جلیلی تأکید بر نگاه انسانی به هنر و سینما است. او به جای تمرکز بر جنبه‌های تکنیکی یا تجاری فیلمسازی، بر اساس نیاز به بیان احساسات انسانی و ارزش‌های اخلاقی در آثارش تمرکز می‌کند. به اعتقاد جلیلی، هر فیلمی که ساخته می‌شود باید نمایانگر دغدغه‌های انسانی و تلاش برای فهم بهتر زندگی باشد. این دیدگاه جلیلی به سینما، او را از دیگر فیلمسازان متمایز می‌کند که بیشتر به دنبال ترفندهای تجاری و تکنیکی هستند.
فیلم‌های جلیلی؛ به‌دنبال رسالت اجتماعی
ابوالفضل جلیلی بر این باور است که سینما به عنوان یک هنر، نباید صرفاً به منظور سرگرمی ساخته شود. او معتقد است که فیلم‌ها باید به مشکلات اجتماعی پرداخته و مخاطب را به تفکر وامی‌دارند. جلیلی خود را مسئول می‌داند که از طریق آثارش، مردم را با مسائل اجتماعی و فرهنگی جامعه آشنا کند و آن‌ها را نسبت به مسائل روز حساس‌تر نماید. به همین دلیل، بسیاری از فیلم‌های جلیلی دربردارنده پیام‌های اجتماعی و انتقادی هستند که به نوعی به اصلاحات اجتماعی دعوت می‌کنند.
سینمای جلیلی؛ سکوت و حرفهای ناخوانده
سینمای جلیلی اغلب بر سکوت و اشارات غیرکلامی تأکید دارد. او به جای استفاده از دیالوگ‌های طولانی یا پیچیده، سعی می‌کند احساسات شخصیت‌ها را از طریق زبان بدن، حرکات دوربین و فضاهای تصویری منتقل کند. این سبک خاص او به سینمایش عمق بیشتری می‌بخشد و باعث می‌شود که مخاطب بیشتر به جزئیات توجه کند و فیلم‌ها را با دقت بیشتری تماشا کند. این نوع از سینما که در آن کلمات کمتر به کار می‌روند، نیازمند مخاطبینی است که بتوانند درک عمیق‌تری از فضای فیلم داشته باشند.
تلاش برای نشان دادن حقیقت زندگی
در نهایت، جلیلی به این موضوع اشاره می‌کند که هدف او از فیلمسازی، نشان دادن حقیقت زندگی است. او در فیلم‌هایش تلاش می‌کند تا واقعیت‌ها را بدون آرایش یا تزئین به تصویر بکشد. این حقیقت ممکن است تلخ باشد، اما جلیلی اعتقاد دارد که تنها از طریق نشان دادن واقعیت‌های زندگی می‌توان به رشد و پیشرفت هنری و اجتماعی رسید. این نگاه انتقادی و واقع‌گرایانه در سینمای جلیلی، او را به یکی از فیلمسازان برجسته و تأثیرگذار سینمای ایران تبدیل کرده است.
