ماتم باران در بیمارستان رازی ایلام: خشونت علیه کادر درمان در دل شب
به گزارش خبرنگار ایرنا، در یک شب بارانی و پر تلاتم، ساعت نزدیک به ۲۰:۳۰ شب بود که آمبولانسی با آژیر بلند در ورودی اورژانس بیمارستان ۳۷۶ تختخوابی رازی ایلام توقف کرد. باران بی‌وقفه می‌بارید و صدای غرش تندر شب پرالتهاب ایلام را در خود فرو برده بود. این لحظه، نقطه آغاز یک حادثه تلخ و نگران‌کننده بود که در آن، کادر درمانی بیمارستان با خشونت روبه‌رو شدند.
درست پس از باز شدن درِ آمبولانس، پرستاری با شتاب و نگرانی از داخل آن بیرون آمد. صدای او که به وضوح در برابر صدای آذرخش بلند می‌شد، شنیده می‌شد: «من جانش را نجات دادم!» اما درست چند لحظه بعد، مردی خشمگین با وسیله‌ای نوک‌تیز در دست، به سمت او حمله‌ور شد. چهره این مرد پر از خشونت بود و با سرعت به سمت پرستار می‌دوید. پرستاری که خود در تلاش برای نجات جان بیمار بود، حالا ناچار بود برای نجات جان خود، فرار کند.
این صحنه اضطراب‌آور در بیمارستان، حتی راننده آمبولانس را که حادثه را از آیینه مشاهده کرده بود، درگیر کرد. با مشاهده خشونت، راننده نیز از کابین خارج شد تا به پرستار کمک کند، اما خشونت مرد خشمگین اکنون به سمت او معطوف شده بود. فضای بیمارستان به شدت پر از هیاهو و نگرانی شد. بیماران که برای دریافت درمان به بیمارستان آمده بودند، در حالتی از اضطراب قرار گرفتند که فضای بیمارستان را تحت تأثیر قرار داد.
در نهایت، برخی از نزدیکان مرد خشمگین توانستند او را مهار کرده و به داخل اورژانس ببرند. بیمار روی تخت بستری بود و کادر درمانی، با وجود اختلالات ایجاد شده، همچنان در تلاش برای ارائه خدمات درمانی به او بودند. اما سوالی که مطرح می‌شود این است که چگونه یک پرستار که در این شرایط دشوار جان یک بیمار را نجات داده، می‌تواند با روحیه‌ای سالم به وظیفه خود ادامه دهد؟
چالش‌های کادر درمان در بیمارستان‌ها
این حادثه تلخ تنها یک صحنه از مشکلات روزمره‌ای است که کادر درمانی در بیمارستان‌های کشور با آن مواجه هستند. پرستاران، پزشکان و کارکنان درمانی، همان کسانی هستند که در شرایط سخت و بحران‌ها، برای حفظ جان بیماران بی‌وقفه تلاش می‌کنند. با وجود این تلاش‌های شبانه‌روزی، کمبود امکانات، حقوق پایین و ساعت‌های طولانی کار، یکی از بزرگ‌ترین چالش‌ها برای این افراد، رفتار خشونت‌آمیز برخی مراجعان است.
مردم ممکن است فشارهای روحی و روانی زیادی را تجربه کنند و در موقعیت‌های بحرانی واکنش‌های خشونت‌آمیز از خود نشان دهند، اما باید یادآور شد که کادر درمان به هیچ وجه نباید هدف این رفتارها قرار گیرند. حتی یک لحظه از بی‌احترامی یا خشونت می‌تواند تأثیرات منفی زیادی روی عملکرد این افراد در بیمارستان‌ها داشته باشد. در شرایطی که جامعه درمانی تحت فشار است، چنین رفتارهایی علاوه بر آسیب به پرستاران و پزشکان، تهدیدی جدی برای سلامت عمومی است.
چرا باید به کادر درمان احترام بگذاریم؟
مسئولان و جامعه باید به این نکته توجه کنند که رفع مشکلات بیمارستان‌ها تنها در گرو تأمین تجهیزات نیست. جایی که احترام به کوشندگی و تلاش بی‌وقفه پرستاران و پزشکان فراموش شود، کیفیت خدمات درمانی به خطر می‌افتد. خشونت علیه کادر درمان نه تنها ضربه‌ای به امنیت حرفه‌ای آنان است، بلکه می‌تواند جان دیگر بیماران را نیز تهدید کند. بیمارانی که در هر ثانیه به آرامش و تمرکز کادر درمان نیاز دارند، باید بدانند که در فضای پرتنش، سلامت آن‌ها نیز به خطر می‌افتد.
این حادثه در بیمارستان رازی ایلام به وضوح نشان می‌دهد که وقتی خشونت به درون فضاهای درمانی نفوذ می‌کند، نه تنها کادر درمان بلکه بیماران نیز از امنیت و آرامش برخوردار نخواهند بود. به همین دلیل است که باید به احترام به پرستاران و پزشکان اهمیت ویژه‌ای داد.
پرستاران، نجات‌دهندگان بی‌صدا
این حادثه تلخ به ما یادآوری می‌کند که پرستاران و پزشکان، به‌ویژه در شرایط سخت، همیشه در خط مقدم مبارزه برای نجات جان بیماران قرار دارند. بارها در سکوت و بدون هیچ ادعایی، جان بیماران را نجات داده‌اند و همچنان دست از تلاش برنداشته‌اند. اما در کنار همه این تلاش‌ها، باید توجه داشت که رفتارهای خشونت‌آمیز می‌تواند به روحیه این افراد آسیب جدی وارد کند و بر کیفیت خدمات درمانی تأثیر بگذارد.
ضرورت حمایت اجتماعی از کادر درمان
برای بهبود وضعیت کادر درمان و اطمینان از کیفیت خدمات درمانی، لازم است که جامعه و مسئولان بیش از پیش به حمایت از این افراد بپردازند. باید توجه داشت که کسانی که در شرایط بحرانی و با وجود کمبود امکانات برای نجات جان بیماران تلاش می‌کنند، شایسته احترام و حمایت هستند. حفظ کرامت اجتماعی کادر درمان، پایه‌ای است که سلامت عمومی بر روی آن بنا می‌شود.
نتیجه‌گیری:
باران شب گذشته ایلام شاید خیابان‌ها و زمین را شست، اما خشونتی که در بیمارستان رازی ایلام بر دل کادر درمان نشست، زخم‌هایی بر جای گذاشت که هیچ آبی نمی‌تواند آن‌ها را پاک کند. این حادثه باید فرصتی برای بازنگری در رفتارهای اجتماعی باشد و ضرورت حمایت از کسانی را نشان دهد که با وجود همه کاستی‌ها، همچنان فداکارانه برای نجات جان بیماران شهر تلاش می‌کنند.
